Starfsmenn LHS 11E tóku bjölluna ítrekað af mágkonu minni þegar hún...

Hvað eru erum við að æsa okkur, ákveðið starfsfólk næturvakta krabbameinsdeildar LHS deild 11E tóku bjölluna ítrekað af mágkonu minni þegar hún lág fyrir dauðanum.

Hún var jú þroskahömluð, á við 15 ára ungling, og því var þetta líklegast talið í lagi hjá þessu starfsfólki. Hún fæddist að vísu ekki þroskahömluð, hafði orðið fyrir slysi sem ungabarn. Til glöggvunar þá var hún ekkert alveg óklár, langt frá því, gerði sig ágætlega skiljanlega á þremur tungumálum (sem hún lærði af sjálfri sér), kenndi sér að reikna, lesa og skrifa. Var vel viðræðuhæf, það voru bara gloppur hér og þar sem sögðu manni að hún væri ekki eins og fólk er flest. (Hún lést árið 1992)

Varðandi það að taka af henni bjölluna þá var sama hvað við aðstandendur hennar reyndum að tala við þetta fólk, bjallan hélt áfram að hverfa!

Hvað skyldi svo þroskahömluð manneskja, ca. 15 ára í þroska upplifa við innlögn á krabbameinsdeild LHS?.
Fyrir utan verkina sem fylgja beinakrabba þá upplifði hún algerlega nýtt umhverfi, óhugnanlega verki fylgjandi veikindunum m.a. vegna lyfja og geisla, óöryggi og hræðslu, ógnar hræðslu.

Hér var ekki um hræðslu fullorðinnar manneskju að ræða, heldur hræðslu unglingsins sem ekki skilur.

Að hringja bjöllunni var gert í hræðslu og á stundum kalli eftir einhverju verkjastillandi.

... gallinn var bara sá í hennar tilviki að of oft var engin bjalla og því kvaldist hún og óttaðist í gegnum margar næturnar á þessari stofnun Landspítala Háskóla Sjúkrahúss.

Við skulum því alveg slaka á yfir því sem gerist í öðrum löndum, það gerist líka hér.

Þótti sjúklingur kvartsamur